Reflectieverslag: De helaasheid der dingen
Reflecteren op "De helaasheid der dingen" is een moeilijker opdracht dan voor een doorsnee boek. De helaasheid der dingen is namelijk heel diep, op veel vlakken. Achter elk element van het verhaal zit een reden, hoe nutteloos het in het begin mag lijken. Dat maakt het gelukkig ook interessant.
Ondanks de manier waarop het verteld wordt, vaak komisch, zitten er heel serieuze onderwerpen in het boek verwerkt. Alcohol, kansarmen, probleemkinderen, groepsdruk, standenverschillen, enzovoorts... Natuurlijk hoeft het niet te gaan over problematiek, zo geeft de helaasheid ook een mooi beeld van het dorpsleven en familie voor alles. Zodoende kan men er dus dingen uit halen die nuttig zijn in je eigen leven en leer je over problemen die je misschien nog niet in je eigen leven hebt meegemaakt.
Mensen kunnen er nieuwe inzichten uit halen. Bijvoorbeeld wanneer in het hoofdstuk "De genezene" Pie terug is van de afkickkliniek, wordt hij door de groepsdruk die zijn broers op hem uitoefenen overgehaald om mee naar het café te gaan. De familie Verhulst heeft een reputatie en die willen ze behouden. God heeft de dag verslagen en zij slepen zich er doorheen.
Deze cultuur bestaat ook in het echte leven, door het boek krijg je een gevoel van solidariteit met mensen die je eerst niets deden. Je krijgt iets mee over de andere kant van de maatschappij.
Een ander voorbeeld is de relatie tussen vader en zoon, tussen Pie en Dimitri. In het hoofdstuk "De opvolging is verzekerd" wordt het verhaal van Dimitri zijn geboorte verteld. Het geeft een mooie weergave van de relatie tussen de twee Verhulsten. Pie is geweldig blij met zijn zoon, hij komt dronken aan in het ziekenhuis, neemt zijn zoon mee op tocht langs al zijn favoriete kroegen (op de postfiets natuurlijk) en geeft hem vroeg in de morgen weer af bij het moederhuis. Pie wil een goede vader zijn, maar de drank verpest het. Het is zijn helaasheid, zijn 'fatal flaw'.
De relatie tussen Pie en Dimitri is zo een voorbeeld van hoe vader en zoon kunnen zijn. Je kunt er goede en slechte dingen uit halen. Het is aan ons om ervoor open te staan of niet.
Mijn ervaring van "De helaasheid der dingen" is deels zoals ik hierboven beschreven heb. Ik kreeg sympathie voor de personages van het boek. Het was alsof ik een tijdje in hun wereld gezogen was, alsof ik een tour kreeg van hun (meestal) miserabele leven. Daarnaast was het een verlichting. Voor even ben je blij met alles wat je hebt, besef je wat het leven voor een mogelijkheden bied. Natuurlijk was dit maar voor even en ging mijn leven daarna door met de saaie monotone gang van zaken die we gewend zijn, met geen greintje verlichting in mijn hoofd te bekennen.
Maar wat er echt uitsprong was de helaasheid der dingen en ik bedoel niet de titel. De spiraal die de hele familie Verhulst met zich meetrekt. Het komt in elk personage voor en in elk hoofdstuk eindigt men weer met die depressieve noot. Dimitri zelf is de enige uitzondering. Het laat zien dat soms niet alles goed komt, dat je niet altijd een oplossing kan vinden.
Dit is mijn visie van "De helaasheid der dingen". Hoe ik het heb ervaren en hoe anderen het ook kunnen lezen. Het is geen lichte roman, met thema's als alcohol en standenverschillen. Ik weet nu een beetje meer over de keerzijde van mijn gezondheid en welvaart, ik heb meer inzicht in de wereld dankzij het boek. En aan het eind van de dag, is dat toch de reden dat mensen überhaupt een boek lezen?
Reflectieverslag door Bob Mutsaerts
Deze cultuur bestaat ook in het echte leven, door het boek krijg je een gevoel van solidariteit met mensen die je eerst niets deden. Je krijgt iets mee over de andere kant van de maatschappij.
Een ander voorbeeld is de relatie tussen vader en zoon, tussen Pie en Dimitri. In het hoofdstuk "De opvolging is verzekerd" wordt het verhaal van Dimitri zijn geboorte verteld. Het geeft een mooie weergave van de relatie tussen de twee Verhulsten. Pie is geweldig blij met zijn zoon, hij komt dronken aan in het ziekenhuis, neemt zijn zoon mee op tocht langs al zijn favoriete kroegen (op de postfiets natuurlijk) en geeft hem vroeg in de morgen weer af bij het moederhuis. Pie wil een goede vader zijn, maar de drank verpest het. Het is zijn helaasheid, zijn 'fatal flaw'.
De relatie tussen Pie en Dimitri is zo een voorbeeld van hoe vader en zoon kunnen zijn. Je kunt er goede en slechte dingen uit halen. Het is aan ons om ervoor open te staan of niet.
Mijn ervaring van "De helaasheid der dingen" is deels zoals ik hierboven beschreven heb. Ik kreeg sympathie voor de personages van het boek. Het was alsof ik een tijdje in hun wereld gezogen was, alsof ik een tour kreeg van hun (meestal) miserabele leven. Daarnaast was het een verlichting. Voor even ben je blij met alles wat je hebt, besef je wat het leven voor een mogelijkheden bied. Natuurlijk was dit maar voor even en ging mijn leven daarna door met de saaie monotone gang van zaken die we gewend zijn, met geen greintje verlichting in mijn hoofd te bekennen.
Maar wat er echt uitsprong was de helaasheid der dingen en ik bedoel niet de titel. De spiraal die de hele familie Verhulst met zich meetrekt. Het komt in elk personage voor en in elk hoofdstuk eindigt men weer met die depressieve noot. Dimitri zelf is de enige uitzondering. Het laat zien dat soms niet alles goed komt, dat je niet altijd een oplossing kan vinden.
Dit is mijn visie van "De helaasheid der dingen". Hoe ik het heb ervaren en hoe anderen het ook kunnen lezen. Het is geen lichte roman, met thema's als alcohol en standenverschillen. Ik weet nu een beetje meer over de keerzijde van mijn gezondheid en welvaart, ik heb meer inzicht in de wereld dankzij het boek. En aan het eind van de dag, is dat toch de reden dat mensen überhaupt een boek lezen?
Reflectieverslag door Bob Mutsaerts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten